تقسیم بندی مکان ها از نظر خطر حریق :

مکانها را میتوان از نظر خطر حریق به سه دسته کلی تقسیم کرد . بر اساس این تقسیم بندی ها ضوابط مربوط به ایمنی حریق تدوین میگردند .

مکان های کم خطر ، مکان های با خطر متوسط و مکان های پر خطر

۱ – مکان های کم خطر :

دانسیته مواد سوختنی به طور متوسط ۵۰ کیلوگرم می باشد . مثل : مدارس ، سالن های پذیرایی ، منازل مسکونی ، اتاق های کار دفتری ، کلاس های درس ، کلیساها ، سالن های تجمع ، اتاق میهمان در هتل ها یا مهمانسراها و غیره

۲ – مکان های با خطر متوسط :

دانسیته مواد سوختنی به طور متوسط ۵۰ تا ۱۰۰ کیلوگرم می باشد . ذخیره مواد سوختنی قابل توجه ، لیکن حریق آنها قابل کنترل است .

مثل : انبار ، کارگاه های تولیدی کوچک ، انبار پوشاک ، انبار مواد پاستیکی و صنایع غیر حساس ، فضاهای ناهار خوری ، مغازه های تجاری و انبارهای ذخیره ، کارگاه های تولیدی سبک ، عملیات تحقیق ، نمایشگاه های خودرو ، پارکینگ ها ، انبار های کلاس I  یا کلاس  II

توضیح :

یک کالای کلاس I   توسط  NFPA 13   به عنوان یک محصول غیرقابل احتراق تعریف شده است که به صورت یکی از اشکال ذیل می باشد :

• مستقیما بر روی پالت های چوبی قرار می گیرد .
• در کارتن قرار می گیرد ، با یا بدون مقوای نازک ، با یا بدون پالت .
• در بسته بندی با پلاستیک هایی که به کالا محکم می چسبد با حرارت به عنوان یک واحدبار ، با یا بدون پالت .

یک کالای کلاس II   توسط  NFPA 13   ، به عنوان یک محصول غیر قابل اشتعال ، معرفی می شود

که در صندوق های چوبی مکعبی شکل ، کارتن های چندلایه ، یا لوازم قابل احتراق مشابه ، مخصوص بسته بندی ، با یا بدون پالت ، قرار داده می شود .

۳ – مکان های پر خطر :

دانسیته مواد سوختنی به طور متوسط بیش از ۱۰۰ کیلوگرم می باشد  .

مقدار ذخیره مواد قابل اشتعال زیاد و در صورت بروز حریق آتش سوزی های شدیدی بوجود می آید .

مانند : مناطق مسکونی با مخاطرات بالا ، مناطق مخصوص پخت و پز ، اتاق ها نمایش ،  انبارهای بزرگ چوب ، مخازن سوخت ،

کارخانه های تولیدی مواد آلی رنگ ، لاستیک ، پالایشگاه  ، بخش های مربوط به تعمیر وسایل نقلیه و غیره .