آتش سوزی یکی از اتفاقات غیر مترقبه ای است که ممکن است به دلایل مختلفی مانند خطاهای انسانی و یا عوامل دیگر اتفاق بیفتد. وقوع آتش سوزی در ساختمان های مسکونی، اداری، تجاری، صنعتی و … (شارژ کپسول آتش نشانی)

که افراد زیادی در آن ساکن هستند می تواند سبب بروز خسارات جانی و مالی زیادی گشته و هزینه های بالایی را به بار آورد. پیشگیری از وقوع آتش در وهله اول اهمیت بسیاری داشته

و نیاز است تا از ابزارها و تجهیزات گوناگونی که برای این منظور طراحی شده اند در ساختمان ها استفاده کرد. پس از آن نیاز است تا در صورت وقوع آتش سوزی اقدامات مناسب را برای کاهش هرچه بیشتر خسارات انجام داد.

سیستم اعلام حریق یکی از سیستم های هشدار دهنده می باشد که وقوع آتش سوزی یا مواردی مانند تجمع دود و مونوکسید کربن را به ساکنین ساختمان هشدار داده

و موجب می شود تا افراد قادر به انجام اقدامات سریع برای پیشگیری از خسارت باشند. با توجه به اهمیتی که این موضوع دارد در این مقاله قصد داریم تا به مطالبی در مورد سیستم اعلام حریق بپردازیم.

با ایمن عارفی در این مقاله همراه باشید و لذت ببرید. امروز قصد داریم در این مقاله در مورد کابل کشی سیستم های اعلام حریق و نحوه کابل کشی سیستم های اعلام حریق مطالع کنیم پس با ما باشید.

کابل کشی سیستم اعلام حریق

دو روش کلی برای سیم کشی سیستم‌های اعلان آتش وجود دارد. روش حلقه‌ای (Loop) یا روش ستاره‌ای. در قدیم که سیستم‌های آدرس‌پذیر وجود نداشتند، اغلب از روش حلقه‌ای استفاده می‌شد. در این روش، حسگرها بر روی یک حلقه مستقر بودند (شارژ کپسول آتش نشانی)

و این حلقه، از اتاقی به اتاق دیگر، و از حسگری به حسگر دیگر می‌رسید. بعدها، تصمیم بر این شد که هرگروه از حسگرها که مربوط به محلی خاص در ساختمان هستند،

با رشته سیم مجزایی به سیستم مرکزی متصل باشند تا بتوان تشخیص داد که آتش‌سوزی دقیقاً در کدام محل رخ داده‌است.

با پیشرفت فناوری، سیستم سیم کشی مجدداً به حالت حلقه‌ای بازگشته‌است. به این مفهوم که جریان تغذیه توسط دو رشته سیم و جریان اطلاعات توسط دو رشته دیگر با سیستم مرکزی می‌رسد.

برای هر حسگر کد مخصوصی اختصاص داده شده‌است و سیستم بدون نیاز به سیم کشی مجزا برای هر حسگر، آن حسگر و محل قرارگیری آن را به خوبی (از روی کد مخصوصش) می‌شناسد.

ارسال کدها و اطلاعات بین حسگرها و سیستم مرکزی در هر ثانیه چندین بار صورت می‌گیرد و حسگر حتی نیاز خود به سرویس و تعمیر را نیز به سیستم مرکزی اعلام می‌نماید.

نحوه کابل کشی در سیستم اعلام حریق

نصب و استقرار تجهیزات سیستم اعلام حریق طبق استاندارد BS 5839 و کابل کشی طبق استانداردBS 6207 انجام می گیرد .

به طور کلی کابل کشی سیستم اعلام حریق به دو قسم تقسیم می شود، برای هر گروه از کابل های مناسب خودش استفاده کرد.

گروه اول– کابل هایی که پس از آشکار شدن حریق دیگر مورد استفاده قرار نمی گیرند، مانند کابل های دتکتور و شستی اعلام حریق . (شارژ کپسول آتش نشانی)

گروه دوم– کابل هایی که پس از آشکار شدن حریق استفاده می شوند، مانند کابل های منبع تغذیه، آژیر و چراغ چشمک زن سیستم اعلام حریق .

به طور کلی باید کابل کشی های سیستم اعلام حریق از سایر کابل کشی های مجموعه جدا باشد. کابل های استفاده شده را باید از درون حفاظ و لوله های محافظ عبور داد، یا بصورت تو کار از درون دیوار و زیر یک لایه محافظ کچ جاسازی شود.

نحوه کابل کشی

در کابل کشی سیستم اعلام حریق نباید از مسیر زون ها و همچنین آژیر ها انشعاب گرفت. در انتهای مسیر کابل کشی زون ها همیشه یک مقاومت موازی با خط ( معمولا ۷.۴ یا ۸.۶ کیلو اهم ) در نظر می گیرند یا از واحد انتهای خط AEOL استفاده می شود.

در حالت کلی می توان برای هر دو گروه کابل ۵/۱ میلی متر مربع با روپوش و عایق پروتودور به کار برد ولی در مکان ها ییکه امکان ضربه یا ساییدگی و جویده شدن توسط حیوانات وجود دارد باید کابل ها را حفاظت مکانیکی کرد.

می توان در مورد سیم ها ی آژیرها و چراغ ها برای حفاظت آنها را داخل دیوار زیر حداقل ۱۲ میلی متر گچ به صورت توکار گذاشت . کابلها ی سیستم اعلام حریق باید جدا از سایر کابل ها سیم کشی شوند .

تست کابل ها توسط اهم متر انجام می شود و در صورت استفاده از مگا اهم سنج باید تمام تجهیزات اعم از دتکتور – آژیر – پانل کنترل و … را از مدار باز کرد تا ولتاژ تست بالابه آنها آسیب نرساند . (شارژ کپسول آتش نشانی)

هنگام کابل کشی نباید از مسیر زون ها انشعاب گرفت . همچنین نباید از آژیر ها هم انشعاب گرفت .

کابل کشی سیستم ها ی عادی به صورت خطی و کابل کشی سیستم ها ی هوشمند به صورت حلقوی انجام می گیرد .

کپسول آتش نشانی

کپسول آتش نشانی