آتش پدیده ای طبیعی است که از آغاز خلقت یکی از ۴ عنصر اصلی طبیعت بوده است. حرارت ناشی از و گرمایی که می بخشد زندگی بخش و حیاتی است. (کپسول آتش نشانی)

طبق یافته های دیرین شناسان، انسان های نخستین در حدود ۴۰۰ هزار سال پیش برای اولین بار آتش را مهار کردند و این به معنای توانایی انسان برای استفاده از آتش در پخت غذا و گرم کردن خود می باشد.

از آن پس استفاده از آتش به عنوان ابزاری مفید در جهت شکل گیری زندگی گروهی در میان انسانها رواج یافت و تا امروز نیز ادامه دارد.

با سایت ایمن عارفی در این مقاله همراه باشید و لذت ببرید.

آتش

اما از همان دوران پارینه سنگی یا عنصر حجر نیز، آتش گاهی از کنترل خارج شده و باعث سوختن خانه ها و اشیا می شد و باید خاموش می شد. پس نیاز به ابزاری جهت خاموش کردن آتش، قدمتی به اندازه استفاده از خود آتش دارد.

احتمالا در آن زمانها با آب یا خاک یا برگهای ضخیم درختان آتش را خاموش می کردند. این وسایل ابتدایی قرنها تنها ابزار خاموش کردن آتش محسوب می شدند و گاهی نیز هیچ کار مفیدی از آنها بر نمی آمد و آتش همه چیز را از بین می برد.

تا اینکه در اوایل قرن هجدهم میلادی و به سال ۱۷۲۳ میلادی یک شیمی دان انگلیسی به نام  Ambrose Godfrey   وسیله ای برای خاموش کردن آتش ابداع کرد. این وسیله از محفظه ای شیشه ای تشکیل میشد که مایعی خاموش کننده در آن قرار داشت.

یک ظرف کوچک محتوی پودر باروت با یک چاشنی فتیله ای نیز در کنار محفظه تعبیه شده بود. با انفجار باروت ظرف متلاشی می شد و مایع خاموش کننده به اطراف پرتاپ شده و آتش را خاموش می کرد. البته این وسیله کاربردی محدود داشت و در همه موارد موفق عمل نمی کرد. (کپسول آتش نشانی)

ادامه

سرانجام در سال ۱۸۱۸ میلادی یک افسر انگلیسی به نام   George William Manby  از یک کپسول مسی به حجم ۳ گالن ( ۱۳/۶ لیتر ) حاوی پودر کربنات پتاسیم برای اطفا حریق استفاده کرد و آن را Fire Extinguisher به معنای خاموش کننده آتش نامید.

پودر بکار رفته در واقع خاکستر مروارید بود که به کمک هوای فشرده موجود در داخل کپسول خارج می شد. این وسیله اولین نسخه از اختراعی است که ما امروز آن را کپسول آتش نشانی می نامیم و بعدها بوسیله سایرین کاملتر و مجهزتر شد.

کپسول

کپسول آتش‌نشانی نوعی دستگاه برای خاموش نمودن آتش است . این دستگاه جزء خاموش کننده‌های آتش قابل حمل دستی بوده و با توجه به نوع آتش ترکیبات مختلف مانند آب، پودر و گاز، گاز دی اکسید کربن را با فشار بر روی آتش می‌افکند.

کپسول‌های آتش نشانی استوانه‌های فلزی محکمی هستند که با آب یا یک نوع ماده خفه کننده ماننددی اکسید کربنپر شده‌اند و وقتی اهرمی را که بالای این استوانه‌است فشار دهید، ماده با فشار زیادی از کپسول خارج می‌شود .

در این کپسول‌ها یک لوله، مخزن تحت فشار کپسول را به قسمت بالای کپسول متصل و یک شیر فنری نیز ارتباط میان لوله را با دهانه خروجی مسدود کرده‌است.

در بالای سیلندر، سیلندر کوچک دیگری وجود دارد که با گاز فشرده‌ای مانند دی اکسید کربن پر شده‌است و یک شیر جلوی انتشار دی اکسید کربن را می‌گیرد.

برای استفاده از کپسول آتش نشانی باید ضامنکپسول را کشیده و اهرم آن را فشار داد. این اهرم یک میله را فشار می‌دهد تا شیر فنری را به پایین فشار دهد و مسیر خروجی را باز کند. گاز فشرده شده بر اثر فشار رها می‌شود و با نیروی قابل ملاحظه‌ای از مخزن به دهانه خروجی منتقل شده، خارج .

باید آن را مستقیماً روی سوخت هدف گیری و روی تمامی سوخت پخش کرد. کپسول را با اندازه‌های مختلف و گازهای مختلف می‌سازند (کپسول آتش نشانی)

کپسول های آتش نشانی( خاموش کننده ها ) به ۵ دسته تقسیم می شوند:

۱) کپسول آتش نشانی آب

۲) کپسول آتش نشانی مواد شیمیائی و مرطوب

۳ ) کپسول شیمیائی کف

۴ )کپسول آتش نشانی پودر و گاز

۵) کپسول آتش نشانی Co2 – دی اکسید کربن

این کپسول های آتش نشانی بر اساس محیط و نوع آتش سوزی باید مورد استفاده قرار بگیرند ( بطور مثال : نمی توان کپسول آب و گاز را برای خاموش کردن وسایل برقی استفاده کرد و یا کپسول پودر و گاز را برای آتش سوزی داخل منزل )

تعریف

کپسول آتش نشانی محفظه ای فولادی و قابل حمل است که مقدار مشخصی ماده خاموش کننده آتش درون آن قرار دارد. این ماده در زمان مورد نیاز با فشردن یک اهرم به خارج پرتاب می شود.

بطور معمول از آب ، گاز دی اکسید کربن ، پودر بی کربنات سدیم یا پتاسیم و یا فوم خاموش کننده به عنوان عامل خاموش کننده آتش استفاده می شود. گاز دی اکسید کربن با فشار خود از محفظه فولادی یا کپسول خارج می شود ولی برای پرتاب کردن سه مورد دیگر ، گاز نیتروژن بکار می رود.

بدین معنا که گاز نیتروژن با فشار زیاد در کنار عامل خاموش کننده وارد کپسول می شود و وقتی راه خروج با فشردن اهرم باز می شود، عامل خاموش کننده را با فشار به خارج هدایت می کند.